SEGA-SKY

PlayStation 2 już w dniu premiery miała dużą przewagę nad konkurencyjnym Dreamcastem - pozwalała odpalać gry z PlayStation. Dzięki temu biblioteka tytułów z miejsca oferowała ponad 1000 pozycji. Aby posiadacze Dreamcasta nie byli gorsi, grupa Bleem! w roku 2000 postanowiła przenieść swój emulator PSXa z komputera na bliźniaczo architektonicznego Dreamcasta. Choć było wiadomo, że stworzą oni produkt co najmniej dobry, nikt nie miał ich za cudotwórców. A tu niespodzianka! Bleem dostarczył fantastyczny program, który nie tylko idealnie odpalał kilka gier z PlayStation, ale i dodawał im niewątpliwej urody.

O co chodzi? Gry te wyglądały znacznie lepiej niż w oryginale - tekstury zyskały na ostrości, a wszelkie krawędzie zostały wygładzone. Podczas targów E3 wszyscy widzowie przeżyli szok, gdy zobaczyli w akcji grę Ridge Racer 4 odpaloną na Dreamcast, który wyglądał o niebo lepiej niż na PS2. Sama SEGA nie chciała się wypowiadać na temat samego emulatora (choć spekulowano, że gdyby sam projekt ukazał się kilka miesięcy wcześniej i wsparli go niebiescy, mogłoby to pogrążyć nową konsolę Sony).

Początkowo na rynku pojawiły się trzy emulatory, każdy stworzony z myślą o konkretnym tytule (Gran Turismo 2, Tekken 3 i Metal Gear Solid - wyglądają niesamowicie). Trzeba jednak wiedzieć, że brytyjska firma chciała wypuścić więcej edycji, m.in. dla Final Fantasy IX czy WWF Smackdown. Plany te spaliły niestety na panewce - gigant SONY postanowił zniszczyć firmę i upomnieć się o należne mu pieniądze, wchodząc z producentem emulatora na drogę sądową. Wynik oczywiście mógł być tylko jeden - Bleem! zbankrutował, płacąc horrendalne odszkodowanie japońskiemu magnatowi. Smutny koniec firmy zbiegł się także z wstrzymaniem produkcji Dreamcastów.

Po upadku firmy w Sieci pojawił się tajemniczy projekt, kryjący się pod nazwą Bleemcast Blue Beta. Okazało się, że program ten jest niczym innym, jak emulatorem PlayStation, w założeniach mającym uruchamiać wszystkie gry z tej platformy! I rzeczywiście tak było - z tą różnicą, że nieoficjalny soft robił to znacznie gorzej niż komercyjne wersje. Większość odpalanych gier cechowała się niestabilnym framerate'em, przekłamaniami graficznymi, ponadto we wszystkich nie można było zapisywać stanu gry. Mimo to sporo tytułów działało tak, jak sobie zażyczyli tego autorzy (więc projekt odpalania pojedynczych gier zamiast wszystkich pozycji można potraktować jako chwyt marketingowy w tym wypadku, mający na celu wyciągnięcie jeszcze więcej pieniędzy od graczy). Więc nawet przy wersji beta było się czym podniecać i wiele osób miało nadzieję, że ktokolwiek zdecyduje się dokończyć ten projekt.

Niestety, nadaremnie. Choć od "premiery" Bleemcast Blue Beta minęło już kilka lat, ten dalej jest w takiej formie, w jakiej się pojawił. Bleemcast Blue Beta to raczej ciekawostka, niż pełnoprawny program (mimo to do dziś niedościgniony w emulacji PSOne). Warto jednak mieć go w swojej kolekcji, gdyż jest to kawałek niesamowitego kodu programistów z firmy Bleem!.