SEGA-SKY

Śmierć Kenji Eno natchnęła mnie do napisania właśnie tego oto materiału. Postać może i nie kultowa, ale bardzo rozpoznawalna w świecie branży gier wideo. Szczególnie jeśli posiadaliście konsole 3DO oraz oczywiście konsole SEGA Saturn i SEGA Dreamcast.

Mam nadzieję, że po lekturze mojego felietonu i po paru refleksjach z chęcią sięgniecie po gry tego wyjątkowego producenta. Tekst ten piszę, jako że miałem przyjemność zagrać we wszystkie autorskie gry, które zawitały na sprzęt "Niebieskich", zarazem doceniając kunszt tych produkcji - szczególnie kończąc z wypiekami na twarzy przy D2. Ale o tym przeczytacie trochę później.

Kenji Eno urodził się 5 maja 1970 w Japonii. Już za młodych lat uczęszczał do szkoły dla szczególnie uzdolnionych dzieci. Niestety przebieg jego nauki mocno zakłóciło zniknięcie matki. W wieku 17 lat porzucił edukację w liceum i udał się do pierwszej pracy w firmie Canon. Przygoda z branżą telekomunikacyjną zakończyła się dość szybko. Coraz większy wpływ na zainteresowania młodego Eno miały salony arcade i gry wideo. Najczęściej wspominał o Space Invaders i Pac-Manie, które motywowały go ku zmianie kierunku jego kariery bardziej w projektowanie gier.

Jego pierwszą grą było Case Murder Towadoko, które pokazał w regionalnym konkursie dla początkujących programistów. Po zdobyciu kilku wyróżnień i doświadczenia związał się z raczkującą w tej branży firmą Interlink. W 1989 wyprodukował dla swojego pracodawcy cichy hit pt. Moulin Rouge War Chronicle: Blaze of Melville. Niestety z czasem, mając coraz mniejszy wpływ na nowe projekty, w końcu zdecydował się odejść z firmy.

Niezadowolony z roli, jaką pełnił w Interlinku, a zarazem chcąc mieć większą kontrolę nad tym, co produkuje, zdecydował się przejść do koncernu EIM Ltd. Tu jednak też napotkał dużo problemów z realizacją swoich nowych wizji, gdyż ścisłe umowy zobowiązywały go do produkcji kontynuacji już wyprodukowanych tytułów lub tworzenia tzw. spin-offów. Po kilku latach i rosnącemu w nim niezadowoleniu z pełnionej funkcji, w 1992 roku opuszcza studio EIM i przez jakiś czas zajmuje się pracą konsultanta w branży motoryzacyjnej.

W 1994 roku podczas dużego ożywienia branży gier wideo i nawiązaniu znajomości podczas targów elektronicznych Eno-San tworzy studio WARP Inc. Mimo że był to mały zespół, udało mu się w późniejszej fazie wypromować takie postacie jak Fumito Ueda (ICO, Shadow of The Colossus) czy Ichiro Itano (Macross). WARP zaczął wspierać mocno platformę Panasonica - 3DO. Pojawiły się pierwsze gry, które w końcu wyglądały tak, jak chciał sam Kenji. Dodatkowo wzbudzały małe kontrowersje - Shortwarp (w zestawie z prezerwatywami) czy chociażby Real Sound z torbą nasion ziół.

Podczas prac w jego studiu Kenji Eno zaczął coraz bardziej rozwijać się jako muzyk. Zaczął zdobywać nie tylko cenne doświadczenie, ale i szacunek innych dźwiękowców. Jego pracę mogli podziwiać gracze, którzy zakupili D, gdzie usłyszeli jego autorskie mroczne kawałki.

Rok 1995 był bardzo obiecujący dla studia naszego bohatera. D doskonale sprzedało się na 3DO i Saturna. Po nawiązaniu współpracy z Sony i około 100 tys. zamówień na ten tytuł Kenji Eno nie krył zadowolenia. Niestety okazało się, że Sony wyprodukowało zaledwie 40 tys. egzemplarzy tej gry, co rozwścieczyło Eno-Sana.

W 1996 roku zerwano współpracę z Sony, a na jednej z konferencji prasowych właściciel WARPa pokazał, co myśli o wydawcy. Najpierw zamaskarował maskotkę Muumuu promującą nową grę Sony Jumping Flash!, a potem wyświetlił film, w którym znak firmowy PlayStation przekształca się w logo SEGA Saturn.

To był sygnał, że Eno przechodzi z jego produkcjami z 3DO (słaba sprzedaż samej konsoli) i PSX (nieuczciwa sprzedaż i marketing) do obozu konkurencji na pełną wyłączność. SEGA nie tylko wsparła finansowo studio Eno-Sana, ale również zapewniła odpowiednią promocję gier w Japonii.

Dzięki temu doskonale sprzedały się Real Sound, D, Enemy Zero jak i kolejne przygody Laury Parton w D2. Każda z tych gier to nie tylko świetna historia, ale również doskonały poziom graficzny i muzyczny. Wielu graczy do dziś uważa serię D za jeden z najlepszych horrorów/dreszczowców, jakie powstały na konsole.

Wyjątkiem może być tu nietuzinkowe Real Sound, gdzie najważniejsze są dźwięki, narracja i muzyka, które zostało stworzone z myślą o niewidomych graczach.

Enemy Zero natomiast to bardziej fps'owe nawiązanie do D, pokazuje również wiele wątków pobocznych oraz świetnej jakości (jak na Saturna) grafiki 3D i wstawki filmowe.

W 1999 roku sama SEGA daje mu również możliwość sprawdzenia się jako muzyk - dostaje propozycję współtworzenia soundtracku do flagowego tytułu SErviceGAmes - czyli SEGA Rally 2. Oczywiście spisuje się na medal. Zresztą sami posłuchajcie - klikając tutaj.

Na przełomie 1999/2000 roku Kenji Eno po wszystkich tych sukcesach żeni się i zakłada rodzinę oraz we współpracy z Segą i korzystając z pomocy np. samego Yu Suzukiego (któremu dziękuje za to w zakończeniu gry) tworzy D2.

Tytuł mimo że nie jest idealny, jest nie tylko jedną z najładniejszych gier na Dreamcasta, ale również buduje doskonały mroczny, wzruszający klimat z ważnym przesłaniem dla świata. Sam Eno natomiast również tworzy do gry wiele motywów muzycznych, a gracze bardzo ciepło przyjmują kontynuację części pierwszej.

Nowe przygody Laury w Japonii zostają wydane aż w 4 różnych wersjach, a do USA trafia już ocenzurowana, ze względu na sporą ilość bardzo brutalnych scen.

Ciekawostką jest także, że do niewszystkich egzemplarzy (łut szczęścia?) Real Sound: Kaze no Regret było dodawane dość wczesne demo D2 Shock. Warto tu nadmienić, że SEGANET.PL jako jedyna udostępniła materiał promujący tę grę na specjalnym pokazie podczas TGS'99. Chętni do obejrzenia niech zaglądają pod ten oto link.

Po wydaniu D2 z niewiadomych do dziś przyczyn WARP zostaje rozwiązany.

Pod koniec 2000 roku z resztek Warpa Kenji Eno tworzy Superwarp. Większość projektów jednak to tylko programy i wsparcie dla telefonii i sieci mobilnych. W 2005 roku zostaje rozwiązane i to studio, które nie tworzy nawet jednej gry wideo w okresie ich działalności. To miał być definitywny koniec firm, które zakładał Eno.

Długi okres niebytu przejawiał się tylko w blogowaniu, ewentualnie promocji utworów muzycznych. Później okazało się, że w tajemnicy utworzył studio FYTO (fyto.com), w którym bardzo długo produkowana była gra Kimi to Boku do Rittai, swój debiut mająca w 2009 roku na platformie WiiWare. W międzyczasie Eno-san tworzył również muzykę do serii gier newtonica na system iOS, które wydała firma Fieldsystem.

Ostatnie lata życia Eno-Sana to długi przestój w jego twórczości. Dość mocny kryzys w tej branży sprawił, że bardziej skupił się na podróżach, głównie do Europy oraz na kompozycjach muzycznych dla zespołu Norway. Wiele ich kawałków znajdziecie na YouTube np. pod tym linkiem.

20 lutego 2014 roku w wieku 42 lat zmarł nagle na zawał serca.

Będziemy go pamiętać jako wspaniałego twórcę gier i równie doskonałego muzyka, który przy okazji pokazał środkowy palec firmie Sony. Dziękujemy.

Lista produkcji Kenji Eno (źródło: Wikipedia)

Produkcja własna:
* Towadako Murder Case (Towadako Satsujin Jiken)

Podczas pracy w Interlink:
Juuouki (Famicom, 1990) - Dźwiękowiec
SD Hero Soukessen: Taose! Aku no Gundan (Famicom, 1990) - Kierownik i Muzyk
Ultraman Club 2: Kaettekita Ultraman Club (Famicom, 1990) - Planowanie

Podczas pracy w EIM Ltd.:
Parallel World (NES, 1990)
Time Zone (Famicom, 1991) - Główny zamysł
Casino Kid 2 (NES, 1992) - Dźwięk i muzyka
Panic Restaurant (Wanpaku Kokkun no Gourmet World) (NES, 1992) - Pomysł, Kierownik i muzyk
Miyasu Nonki no Quiz 18-kin (Arcade, 1992)
Kyouryuu Densetsu (Famicom, niewydano)
Superman (NES, niewydano)
Sunman (NES, niewydano) - Planowanie i Reżyser

Wraz z WARP Inc.:
Totsugeki Kikan (Karakuri) Megadasu!! (3DO, 1994)
Flupon: Space Biology (Uchuu Seibutsu Furopon Kun) (3DO, 1994)
D (D no Shokutaku) (SEGA Saturn/3DO, 1995)
D: Complete Graphics version (PS1, 1995)
D: Director's Cut version (3DO, 1996)
Flupon: Space Biology P! (Uchuu Seibutsu Furopon Kun P!?) (PS1, 1995)
Oyaji Hunter Mahjong (3DO, 1995)
Trip'd (Flupon World) (3DO/PS1, 1995)
Short Warp (3DO, 1996)
Enemy Zero (SEGA Saturn, 1996; PC, 1998)
Real Sound: Kaze no Regret (SEGA Saturn, 1997 & Dreamcast, 1999)
SEGA Rally 2 (Dreamcast, 1998) - Muzyk
D2 (D no Shokutaku 2) (Dreamcast, 1999)

Wraz z FYTO:
You, Me, and the Cubes (Kimi to Boku to Rittai) (Wii, 2009)

Inne zlecenia:
newtonica (iPhone/iPod Touch, 2008)
newtonica 2 (iPhone/iPod Touch, 2008)
newtonica 2 resort (iPhone/iPod Touch, 2009) (Fieldsystem, Inc.) - Muzyk
One-Dot Enemies (iPhone, 2009) (Studio-Kura) - Producent